[1] فاصله ی زمانی بین طلوع فجر (اذان صبح) تا طلوع آفتاب

[2] تاق یا سازه‌ای چوبی یا فلزی است که برای سرداران و پادشاهان پیروز هنگام بازآمدن از سفر یا جنگ آذین‌بندی کنند. و از جمله ی آئین و رسوم ابراز شادی و چشم انتظاری ظهور امام زمان علیه السلام در ایام زادروز ایشان می باشد.

[3] مسلک، طریق، شیوه، خواست، خواهش و آئین

[4] انبان، کیسه پول، کیسه ای دراز که در آن پول بریزند.

 

 

 

 

 

به نام مهرباني پروردگار؛

آن كس كه لطف و محبتش فراگير است و ما برخوردار از بخشايش او بوده و هستیم.

 

اصلا خوش نمی گذرد!

 

 

ایام نابسامانی است!

نزدیک عید نوروز، خبری از ذوق و شوق و شلوغی های دلچسبش نبود! ماهی های قرمز داخل تشت لب خیابان و تنگ ها، چنگی به دل نمی زدند! نه سر زدن به شیرینی فروشی ها، نه خرید آجیل و تنقلات و نه تهیه لباس و کفش نو! شهر کم رفت و آمد و بازارهای خالی از موج جمعیت و مغازه های خالی از تعدد خریداران! انگار همه جا پر از خالی بود! خلوتی خیابان های شهر خیلی توی ذوق می زد! انگار به ترافیک عادت کرده بودیم و اگر یک روز را بدون ترافیک بگذرانیم، گویا چیزی در زندگی مان کم داریم! خلاصه همه چیز کسل کننده شده بود!

تعطیلات نوروز هم اصلاً جذابیت سال های قبل را نداشت! نه دید و بازدید و دیدار فامیل! نه عیدی گرفتن و عیدی دادن! نه مسافرت و نه کوه و دشت و صحرا!

عجب خاک مرده ای است این ویروس کرونا! مردم از ترس جانشان، خودشان را داخل خانه ها قرنطینه کرده و تا جایی که امکان دارد از همدیگر فاصله گرفته اند. همه مراقبند تا مبادا این ویروس سلامتی شان را به خطر بیندازد.

از اطرافیانم خبر می گیرم، می بینم آن ها هم حال و روز خوشی ندارند! بعضی ها دچار افسردگی شده اند! بعضی ها دچار وسواس! و عده ای هم گرفتار دلهره و استرس! اولش فکر نمی کردم این کووید 19 اینقدر قدرت داشته باشد! انگار این موجود کوچک نامریی عزمش را جزم کرده تا تمام داشته ها و ادعاهای بشر را به خاک سیاه بنشاند!

ناامیدی بین مردم موج می زند! سخنان دلهره آور و کلیپ های نگران کننده در شبکه های اجتماعی جولان می دهند! افراد زیادی نگران آینده هستند و رکود کسب و کارها و تاثیرات بعدی این ویروس بر اقتصاد و... خلاصه کم نیستند افرادی که خواسته یا ناخواسته به کمک این ویروس آمده اند و در کوس ناامیدی می دمند!

 

در این شرایط نابسامان، به افرادی برخورد می کنیم که با توان روحی بالا، در برابر کرونا تحمل مناسبی دارند. شخصیت این افراد به گونه ای شکل گرفته که در کارزار زندگی خود را نمی بازند. با مشکلات دست و پنجه نرم می کنند. بسیاری زمان ها هم موفق می شوند.

در میان این افراد، کسانی هستند که به پیام های درونی و بیرونی آفریننده جهان توجه کرده، تکیه بر او را مبنای زندگی خویش قرار داده اند. اینان لطف خداوند را در همه شرایط، شامل حال انسان ها می بینند و با تکیه بر محبت های او، به ستیز با انواع مشکلات می روند. این افراد به خدای مهربان امید دارند و سخنشان این است که پروردگار توانای دیروز، خدای توانای امروز و فردا هم هست. هر چقدر که این ویروس قدرتمند باشد آفریننده ما تواناتر است. خدای مهربانی که در رحم مادر، غذایمان را آماده کرده، خدایی که مادرانمان را سحر کرده و محبت ما را در دلهایشان انداخته تا از ما مراقبت ویژه شود. خدایی که تا این سن همیشه هوایمان را داشته، قطعا از این به بعد هم رهایمان نخواهد کرد. ما از این خدا ناامید نخواهیم شد. ما امیدمان به این خدای توانا و مهربان بالاتر از این هاست.

کافی است به این خدا اعتماد کنیم. کافی است که مدتی دلمان را برای او قرنطینه کنیم و از او بخواهیم که در برابر ویروس های مختلف ما را محافظت کند. ویروس های مختلفی که می تواند جسممان، روحمان و باورهایمان را تحت تاثیر قرار بدهد.

خدای مهربان تدبیرهای فراوانی را داشته است. برای کمک به ما ابزارهای مختلفی را در اختیارمان قرار داده است. برای حفاظت از جسم، قدرت کشف حقایق طبیعت را به بشر داده و به انسان آموخته که چطور از امکانات اطرافش استفاده کند و خودش را محافظت نماید.

هم چنین در مورد روح و باورهایمان، ما را رها نکرده است. برای حفاظت از باورهایمان و ارتباطمان با خودش هم متخصصین و راهنمایانی قرار داده که در صورت بروز مشکلات میتوانیم به آن ها مراجعه نمائیم و راهنمائی بخواهیم. متخصصینی که خود خدا، گواهینامه تخصصشان را امضا کرده است. متخصصینی که عاری از اشتباهند و خداوند خودش تضمین کرده که اگر به آنها مراجعه کنیم حتما به بهترین مسیر راهنمایی خواهیم شد.

زمانی که هورمون باورهایمان دچار اختلال می شوند، زمانی که رگ های قلبمان به خاطر آلودگی ها مسدود می شوند، وقتی در تب دوری از خدا می سوزیم، وقتی غبار و دود ارتباطمان با یک سری از انسان ها، نفس هایمان را به شماره می اندازد، می توانیم به این متخصصین و راهنمایانی که خداوند معرفی کرده پناه ببریم و از آنها درخواست راهکار کنیم.

پروردگار مهربان ما در این زمان، متخصص ترین و دلسوزترین فرد را به عنوان نماینده خودش در میان ما انسان ها قرار داده و فرموده هر زمانی که نیاز به راهنمایی داشتید، به او مراجعه کنید. کافی است فقط یک بار امتحان کنیم! آنگاه دست پدرانه امام زمانمان را بر روی سرمان حس خواهیم کرد.

خداوندا برای همه چیز از تو سپاسگزاریم!

 

 

 

 

 

بسم الله الرحمان الرحیم

 

کرونا یونس

 

 

یک

یونس کلافه و دل خسته از قوم ناسپاس خود، دست‌هایش را به سوی آسمان بلند کرد و خطاب به پروردگار خود عرض کرد: «خدای من! هنگامی که من را برای دعوت این قوم به سوی آنان فرستادی، سی سال بیشتر نداشتم و من سی و سه سال در بین آنان توقف کردم و اکنون پیرمردی شصت و سه ساله هستم. آنان را به سوی تو خواندم اما من را تکذیب کردند و پیامبری‌ام را دروغ انگاشتند و با من مقابله کردند و تحقیرم نمودند و کار را به آن جا رساندند که گمان کردم، قصد جان من را دارند. عذاب خود را بر آنان نازل کن که آنان ایمان نخواهند آورد.»

خداوند سرانجام درخواست یونس را پذیرفت و قرار شد در روز و ساعت مشخص و در مکان مشخصی، عذاب خود را بر آنان نازل کند. در میان قوم یونس، تنها دو تن به او ایمان آورده بودند. یکی از میان فرهیختگان دانشمند و دیگری از میان عابدان. یونس، آنان را در جریان وعده‌ی الاهی قرار داد و پیش از وقوع عذاب، قوم خود را ترک کرد.

عابدی که به او ایمان آورده بود و پیشنهاد نفرین قوم را به او داده بود، با یونس همراه شد و از میان مردم خارج شد. اما آن دانشمند آگاه به زمانه، در میان مردم باقی ماند؛ به امید آن که آنان را از خواب غفلت بیدار کند و آنان را به بازگشت به سوی پروردگار دعوت کند. او به میان قوم رفت و وعده‌ی عذاب الاهی را به آنان اطلاع داد. مردم او را مسخره کردند و همچون یونس، سخنش را نپذیرفتند. اما آن مرد بیدار و فهمیده ناامید نشد و سخنش را به گوش تمام مردم رساند.

روز و ساعت عذاب مطابق با وعده‌ی الاهی و خبری که یونس به آن فرد عالم داده بود، فرا رسید. نشانه‌های عذاب کم کم در افق پدیدار شد. ابری غبارآلود و سیاه، به سمت قوم یونس، شروع به حرکت کرد. مردم، کم کم به خود آمدند و فهمیدند که وعده‌ی الاهی درست بوده و نزدیک است که همگی هلاک شوند. هراسان نزد آن عالم آمدند و از او چاره خواستند.

آن فرهیخته به آنان گفت: «از شهر خارج شوید و با حال زار، به درگاه خداوند، توبه کنید و از خدا بخواهید تا اشتباهات شما را ببخشاید. مادران را از فرزندان جدا کنید؛ زنان و مردان را از یکدیگر جدا کنید؛ حتی حیوانات را از والدینشان جدا کنید تا هر یک به اشک و ضجه در آیند و خدا را بخوانند. شاید خدا توبه و بازگشت شما را بپذیرد و عذاب را از شما برگرداند.»

مردم چنین کردند. از شهر خارج شدند و در حالی که نشانه های عذاب الاهی و هلاکت تمام آنان هر لحظه آشکارتر می‌شد و ابرهای سیاه از آسمان پایین آمده و به شانه‌های آنان رسیده بود و چیزی تا نابودی‌شان باقی نمانده بود، به درگاه الاهی عرضه کردند: «خدایا؛ ما به خویشتن ظلم فراوان کردیم. ما پیام آور تو را تکذیب کردیم و اکنون سخت پشیمانیم. ما می‌خواهیم به سوی تو بازگردیم و گذشته‌ی خود را جبران کنیم. خدایا اگر تو توبه‌ی ما را نپذیری و به ما رحم نکنی، ما از خسارت دیدگان و عذاب شدگان خواهیم بود! پس بازگشت ما را بپذیر و عذرخواهی ما را قبول کن و به ما رحمت خود را فرو فرست که تو مهربانترین مهربانانی.

خدای مهربان، توبه‌ی مردمان گناهکار را پذیرفت و در آخرین لحظه‌ها، عذاب را از آنان برطرف کرد و آنان دیدند که آن ابر دهشتناک به سمت کوه حرکت کرد و عذاب الاهی در جایی که مردم حضور نداشتند، فرود آمد. چنین بود که داستان قوم یونس، عبرتی شد در میان بیانات پیامبر مهربان اسلام برای مردمان خطا پیشه‌ای که پی به اشتباهات خود می‌برند و در صدد جبران بر می‌آیند. قوم یونس، بر خلاف مردم گناهکار دیگر اقوام -که در برابر عذاب الاهی سرکشی می‌کردند- مسیر دیگری انتخاب کردند. مسیر بازگشت به سوی خداوند، پذیرش مسؤولیت خطاهای پیشین و تصمیم جدی برای جبران آن اشتباهات.

 

دو

حال و روز ما انسان‌ها در این روزهایی که یک ویروس کوچک، تمام زندگی عادی ما را مختل کرده و از فعالیت‌های روزمره بازداشته، عجیب و غریب است. بازار تحلیل‌های مختلف در مورد این ویروس داغ است. از گمانه زنی‌ها در مورد منشأ این ویروس گرفته تا گفت‌وگوهای علمی برای مهار آن و درمان بیماران؛ از تحلیل‌های اقتصادی در مورد اثرات تعطیلی کارخانه‌ها و تأثیرات زیست محیطی مختلف تا پیش‌بینی‌های مختلف اجتماعی در مورد تأثیر این ویروس بر زندگی مردم؛ از راهکارهای روان درمانگران برای کمک به مردم برای عبور از ترس و استرس ناشی از کرونا تا ابتکارهای آموزشی مدارس و دانشگاه‌ها برای ادامه‌ی روند آموزش و پژوهش. همه‌ی این بحث ها هم در جایگاه خود، می‌تواند مفید و ارزنده باشد.

اما چنان که از مقدمه‌ی این نوشتار بر می‌آید، زاویه‌ی دید دیگری نیز می‌توان به این ماجرا داشت. کرونا علاوه بر آن که ضعف‌های بشر در برابر قدرت نیرومند طبیعت را به رخ او کشید و او را زمین‌گیر کرد، می‌تواند هشداری آسمانی برای سرنشینان این کره‌ی خاکی نیز تلقی شود. برای فهم این موضوع، باید چشم‌ها را شست و جور دیگر دید!

بشری که تکبر و غرور، تمام وجودش را پر کرده بود و سرمست از پیشرفت علم و دانش، به خود می‌بالید، امروز بی‌پناه‌تر از هر زمان دیگر شده است. انسانی که طبیعت را خفیف و آلوده کرده بود و خاک و آب و هوا را به سمت نابودی پیش می‌برد و خود را در برابر بلایای طبیعی مانند زلزله و سیل، ضد ضربه تصور می‌کرد و برای رفع اثر سوء تمام آن‌ها، راهکار اندیشیده بود، حالا در برابر کوچکترین عضو این طبیعت زانو زده است. در حالی که انسان‌های ثروتمند، هر روز بر دارایی خود می‌افزودند و مردم ضعیف و کم توان را زیر چرخ‌دنده‌های نظام اجتماعی و اقتصادی خود له می‌کردند، امروز این تقسیم بندی در برابر این ویروس رنگ باخته و کار به جایی رسیده که فقیر و غنی، در برابر این ویروس، مساوی‌اند و هر دو بر اثر آن می‌میرند.

انسان‌ها امروز از بسیاری از مزایای خود نسبت به سایر مخلوقات موجود در طبیعت، محروم شده اند. امروز انسان‌ها بر خلاف حیوانات، امکان معاشرت با هم نوعان خود را ندارند و نمی‌توانند بر اساس غریزه و عادت طبیعی‌شان، در اجتماعات انسانی حاضر شوند. نمی‌توانند با یکدیگر دست بدهند، در کنار هم بنشینند، عزیزان خود را در آغوش بگیرند و یا ببوسند. فرزندان از والدین جدا شده‌اند و پدربزرگ‌ها و مادربزرگ‌ها، هفته ها است که نوه‌های خود را ندیده‌اند و نبوسیده‌اند. چه بسیارند کارگاه‌های مختلفی که تعطیل شده‌اند و چه فراوان هستند، غول‌های اقتصادی و کارتل‌های تجاری که ضرر‌های هنگفتی را بابت تعطیلی و رکود بی‌سابقه تجربه می‌کنند.

مگر باید چطور شود تا قومی خردمند و عاقل، دریابند که تمام این‌ها، یک هشدار جدی است؟ باید دیگر چه اتفاقی بیفتد تا عالمان و اندیشمندان بشر، به این نتیجه برسند که خداوند متعال، با کوچکترین مخلوق خود، در حال گوشمالی بشر است و اکنون، این عذابِ کرونای فرود آمده، تا شانه‌های بشریت رسیده و می‌تواند موجودیت او را تهدید کند؟ چند نفر دیگر باید در برابر این پدیده‌ی عجیب زانو بزنند؟ چند نفر دیگر باید در بیمارستان‌ها جان بدهند؟ تا چه زمانی باید در خانه‌ها ماند و منتظر بود؟ تا چه زمانی می‌توان با اندوخته‌های پیشین گذران زندگی کرد؟

 

سه

اکنون که در بحبوحه‌ی مصائب و مشکلات ایجاد شده توسط ویروس کرونا، این سطور را می‌نویسم، در ماه شعبان قرار داریم. ماهی که دو ویژگی بسیار مهم دارد: نخست آن که مقدمه‌ی ماه مبارک رمضان است و برای ورود به آن ماه پر برکت، باید در این ماه آمادگی‌های لازم را کسب کرد. دوم آن که میلاد امام حسین(ع)، حضرت ابوالفضل(ع)، امام سجاد(ع) و امام عصر(عج) در این ماه واقع شده است. همان کسانی که به واقع، عالمان و دانشمندان بشری، در محضر آنان خوشه چینی می‌کنند و تعالیم و آموزه‌هایشان، چراغ راه بشر برای نیل به سر منزل مقصود است.

چه خوب است که با تعلیم مولود این ماه، امام سجاد(ع)، دست نیاز به سمت معبود بی نیاز بلند کنیم و همانند قوم یونس، به خطاها و اشتباهات خود اعتراف کنیم و خالصانه درصدد جبران آن باشیم. چه خوب است که پیش از نابودی کامل، نشانه‌های عقوبت خداوند را ببینیم و درصدد نجات خود بر آییم. چقد خوب است که از این فرصت، برای آشتی با خدای مهربان استفاده کنیم و او را با دعای امام سجاد(ع) در سحرهای ماه مبارک رمضان بخوانیم. باشد که خدای مهربان، رحمت خویش را بر ما فرو فرستد و ما را از این عذاب رهایی بخشد. آن حضرت در بخشی از دعایی که به ابوحمزه ثمالی تعلیم دادند، چنین فرمودند:

«خدای من، در حالی تو را می‌خوانم که به تو پناهنده شده‌ام و لطف و کرم تو من را برای این پناهندگی امیدوار ساخته است و نعمت‌های بی کرانت از قبل مرا در خود فرو برده است.

تو آن بخشنده‌ای هستی که بخشایشت باعث فشار و سختی برای تو نمی‌شود و فضیلت‌هایت کم نمی‌گردد و رحمت تو کاهش نمی‌یابد.

اعتماد ما به تو ای خدای مهربان بابت چشم پوشی‌های بسیار در مقابل خطاهای پیشین ما است. ما از تو بزرگی و آقایی فراوان دیده‌ایم. ما از قِبَل تو رحمت‌های فراوان چشیده‌ایم. آیا اکنون وقت آن رسیده است که امیدهای ما ناامید شود و بر خلاف اعتماد ما، عقوبتمان کنی؟

هرگز ای مولای بخشنده به تو چنین گمانی نداریم و تو را چنین نمی‌شناسیم. خدایا! ما به تو امید بسیار بسته‌ایم. آرزوهای ما در باره‌ی بخشش و عفو تو فراوان است.

هر چند که خطا کرده‌ایم؛ اما اکنون امید داریم تا این اشتباهات را بر ما بپوشانی. ما امروز تو را می‌خوانیم و امیدمان آن است که پاسخ ما را بدهی. پس مولای ما، امید ما را به یقین مبدل ساز.

ما می‌دانیم که در برابر رفتارهای نادرست خود سزاوار بدترین مجازات‌ها هستیم. اما علم تو به ما و شناخت ما از تو باعث می‌شود تا یقین کنیم که ما را ناامید باز نمی‌گردانی.

خدای من، هرچند که ما استحقاق بخشایش تو را نداریم، اما بزرگواری تو باعث می‌شود تا خطاکاران را ببخشایی و با کرامت و بزرگ منش با ما رفتار کنی. پس بر ما منت بگذار به خاطر آن چیزی که تو شایسته‌ی آنی، بر ما ببخش که ما نیازمند لطف و عطای تو هستیم.»

 

 

 

 

 

به نام مهرباني پروردگار؛

آن كس كه لطف و محبتش فراگير است و ما برخوردار از بخشايش او بوده و هستیم.

 

بالاخره یک روز خوب می آید

 

 

همه ما خاطرات خوبی از دوران کودکی مان به یاد داریم،

یکی از لحظات زیبایی که یادآوریش همیشه حالمان را بهتر می کند، خاطرات ما در کنار مادرمان است.

زیباترین خاطرات من از مادرم، لحظات زیبای نماز مادرم است که یادآوریش دلم را شاد و روحیه ام را عوض می کند. وقتی به یاد می آورم نشستن آرام و باصفای مادرم، بعد نماز در چادر سفیدش رو به قبله، روحم تازه می شود.

مادر وقتی متوجه می شد که من با اشتیاق، چشمان خیس و مناجات زیبایش با خدا را نگاه می کنم، می گفت پسرم تو هم دعا کن که اون روز خوب زودتر بیاد.

برایم توضیح داده بود که منظورش از آن روز خوب، که همیشه برایش دعا می کرد، روز ظهور امام زمان است.

من هم در همان حال و هوای کودکی دستم را به دعا بر می داشتم و به خداوند مهربانم می گفتم، خدایا اون روز خوب رو زودتر برسون!

شما هم اگر دقت کرده باشید یکی از آرزوهای همه افراد، همین است؛ این که یه روز خوب بیاد، یه روز خوب در آینده ای نزدیک، روزی که بسیار روشن تر و بهتر از گذشته است.

این باور خیلی هاست که در اعماق دلهایشان آرزومند آن هستند، هر چند به ظاهر در زندگی هاکه نگاه می کنیم گویا زندگی ها بدتر و بدتر می شود و آن روز خوب هنوز نیامده است.

انگار سال به سال مشکلات جدیدتری رخ می نماید و زندگی انسان ها در حال بدتر و بدتر شدن است؛ مریضی های جدید و واگیردار، سیل، بحران های اجتماعی و گسست های میان نسلها و... نمونه هایی از این مشکلات هستند.

اما با وجود این همه مشکلات و نابسامانی ها، هنوز هم این ندا در اعماق دل انسانها وجود دارد وگاهی آوا در می دهد که بالاخره آن روز خوب می آید و زندگی بهتری برای بشر و بشریت فرا خواهد رسید.

بر طبق متون آسمانی، همه دینداران عالم خصوصا مسلمانان شیعه "آن روز خوب بالاخره می آید" را جزو باورهای کتاب آسمانی شان می دانند. ولی این باور، فقط مخصوص دین داران نیست! همه انسان هایی که هنوز کورسوی امید در دلشان خاموش نشده، این ندای زیبا و امیدوار کننده را از درون فطرت خدادادی شان می شنوند.

خدای متعال در کتابهای آسمانی این وعده را به بشریت داده است که "و ما در زبور- پس از تورات- نوشته‏ايم كه اين زمين را بندگان صالح من به ميراث خواهند برد."

خداوند اراده کرده است که زمین، همان زمینی که در اکثر روزها و شبهای عمرش، شاهد ستم و بیدادگری مردمانی به مردمان دیگر بوده است را، انسان مهربانی از نسل انبیا، پر از عدل و خوبی خواهد نمود.

در باور ما شیعیان، این انسان مهربان حضرت مهدی علیه السلام است، آخرین امام از هدایتگران الهی که پیام آور صلح و سلامتی و محبت برای همه بشر بوده اند.

آن بزرگوار، همه ظلم ها و بدی ها را ریشه کن خواهد نمود و دورانی شکوهمند که آرزوی همه انبیا و پاکان روزگار بوده است را محقق خواهند کرد.

این باور شیرین و امید به روزگاران عطرانگیز، در درون همه انسان ها نهاده شده است.

این وعده ای است که همه پیامبران الهی و امامان شیعه وعده آمدن آن روز خوب را به ما داده اند.

چه زود و چه دیر، چه در دوران ما چه بعد از اینکه ما دیگر در این عالم نبوده باشیم، و این روز بالاخره محقق میشود، تنها شرط تحقق آن هم این است: از خدایی که همه کاره عالم است بخواهیم آن روز را برساند و واقعا خواسته باشیم که بنده واقعی خدا باشیم.

مثل همان دعای زیبای مادرهایمان، دعاهایی با چشمانی خیس و دلهایی در نهایت امیدواری و اشتیاق!

این وعده خداست؛ هر چه افراد بیشتری اینگونه خدای مهربان را بخوانند و از او تقاضای تعجیل ظهور کنند، آن امام مهربان زودتر خواهد آمد و آن دوران باشکوه که پایان بخش همه بدیها و ظلمهای عالم است؛ زودتر محقق خواهد گردید.

 خدایا آن روز باشکوه را در دوران زندگی ما محقق بفرما و طعم شیرین آن را به جان های مشتاق ما بچشان.

آمین یا رب العالمین