خودت را بساز، بچه‌ات ساخته‌شده است

پرستو علی ‌عسگرنجاد: حتماً شنیده‌اید. «بچه‌ها آن نمی‌شوند که ما می‌خواهیم؛ آن می‌شوند‌ که ما هستیم». حتماً خوانده‌اید. «خودت را بساز، بچه‌ات ساخته‌شده است». من هم شنیده بودم. من هم خوانده بودم، اما تا مادر نشدم، نفهمیدم. فقط شنیدم. فقط خواندم.

شده ببینیدش که وقتی عصبانی می‌شود، درست مثل شما گوشهٔ لب‌ هایش را بجود و خودتان از این آینه‌گی که به گمانتان هیچ ‌نقشی در پیدایشش نداشته‌اید، حیرت کنید؟ بترسید حتی؟ شده پنهانی نگاهش کنید که عروسک‌هایش را همان‌طور چشم‌غره می‌رود که شما او را؟ شده بشنوید برای خودش درست با همان‌لحن و تحریر شما لالایی بخواند؟ کلمه‌های خاص خودتان را از دهانش پس گرفته‌اید که حیران بمانید «کی معنی‌اش را فهمید و کی بلد شد از آن استفاده کند؟»

مادرها موجودات مقدسی هستند. سخت ‌مقدس. مادرها قلب بچه‌ها را آینه‌کاری می‌کنند و دست خودشان نیست اگر در این‌ میان، نقش خودشان هزارباره در این‌ آینه‌ها تکرار می‌شود. کار خودشان نیست اگر انسان کوچکی درست مثل آن‌ها وقتی کلافه می‌شود، دست به پیشانی می‌کشد با پلک‌هایش را محکم روی هم فشار می‌دهد. تقصیر آن‌ها نیست اگر آدم کوچکی مثل آن‌ها وقتی هیجان‌زده می‌شود، دست‌های پنبه‌ایش را به هم می‌کوبد.

من هنوز به قداست خودم ایمان نیاورده‌ام. هنوز صلح میان من و من برقرار نیست. اما می‌دانم من پیامبرِ ناباورِ خود، باید سخت مواظب آینه‌هایی که در قلبشان می‌گذارم، باشم. باید حواسم باشد وقتی حواسم نیست، حواسشان هست. باید خودم را در آینهٔ چشمشان نگاه کنم و ببینم در طول روز «مامان همش سرش توی گوشیه»، «غر می‌زنه»، «حرص می‌خوره»، «خسته‌ست» یا «مامان سرش توی کتابه»، «شاده»، «برای بازی با ما مشتاقه» یا «سرحاله»؟