یادداشتی برای منتظران

دعا برای فرج مهم و واجب است اما مهم تر این است که این دعای زبانی آن هم به شکل صرف تا کی می خواهد ادامه داشته باشد، موضوع سخن ما این است ...

یکی از مسائلی که در موضوع مهدویت در زمانه امروز مورد توجه قرار دارد، موضوع فرج و ظهور و اسباب مربوط به این امر می باشد. به طوری که روزانه و در مناسبت های مختلف ابتدا و انتهای دعاهایمان در ظاهر شده "اللهم عجل لولیک الفرج" ... اما اینکه این دعای ظاهری چه زمانی می خواهد در عمل ظهور پیدا کند، هنوز گویا معلوم نیست.
البته باید گفت که دعا برای فرج مهم و واجب است اما مهم تر این است که این دعای زبانی آن هم به شکل صرف تا کی می خواهد ادامه داشته باشد، موضوع سخن ما این است ...
آیا وقت آن نرسیده که از مرحله زبان و دعای لفظی به مرحله عمل وارد شویم و زندگی هایمان را جوری تنظیم کنیم که زمینه ساز واقعی برای ظهور اماممان فراهم کرده باشیم؟!

شاید بپرسید: یعنی باید چه کار کنیم؟ اصلا سبب اصلی غیبت و نیامدن حضرت چیست؟
پاسخ این سؤال را می توانیم به صراحت و زیبایی در بیان اهل بیت علیهم السلام و بیان خود امام عصر علیه السلام مشاهده کنیم:

در بیانی امام عصر(عج) خطاب به علی بن ابراهیم بن مهزیار در ضمن دیدار با وی فرمود: «ای اباالحسن! ما شب و روز در انتظار تو بودیم! چه چیزی باعث تأخیر تو در تشرف به سوی ما شد؟»
عرض کردم: آقای من! تاکنون کسی را نیافته ام که مرا به نزد شما راهنمایی کند؛ امام فرمود: « کسی را نیافتی که تو را (به نزد من) راهنمایی کند؟!... نه (این چنین نیست)، لیکن شما اموالی فراوان انباشتید و ضعفای مؤمنین را به زحمت افکندید و پیوند رحمی که در میان خود داشتید، قطع کردید، دیگر (و در این صورت)، چه عذری برای شما خواهد ماند؟» 1

در این بیانی که حضرت می فرمایند خیلی از حرف ها نهفته شده و بسیاری از عذرهایی که من و شما در زمانه غیبت برای دور شدنمان از حضرت می آوریم، پاسخ داده شده است.

سبب غیبت رفتارها و اعمال خود ما است ...  اعمال و رفتار ما سبب محروم شدنمان از حضرت شده چنانکه در روایاتی از امام کاظم (علیه السلام) آمده است: «اذا غَضِبَ الله تبارکَ و تَعالی علی خَلقِه نَحّانا عَن جَوارِهِم؛ زمانی که خداوند تبارک و تعالی بر خلقش غضب می  کند ما را از همجواری ایشان دور می  گرداند.» 2

در بیانی دیگر حضرت بقیة الله علیه السلام در بخشی از  نامه و توقیعی که به شیخ مفید (ره) نوشتند، فرمودند: «... چنانچه شیعیان ما که خدا به طاعت خود موفّقشان بدارد- قلباً در وفاى به عهدشان اجتماع مى کردند نه تنها سعادت لقاى ما از ایشان به تأخیر نمى افتاد، كه سعادت مشاهده ما با شتاب به ایشان مى رسید و اینها همه در پرتوی شناخت كامل ما و صداقت محض نسبت به ما مى باشد، بنابراین هیچ چیز ما را از ایشان محبوس نمى دارد جز اخبارى كه از ایشان به ما مى رسد و ما را مكروه و ناراحت مى سازد و از ایشان انتظار نداریم، و تنها از خدا باید یارى خواست و او براى ما كافى و نیكو كارگزار و پشتیبانى است، و صلوات و سلام خداوند بر آقا و سرورمان؛ بشیر و نذیر؛ محمّد و آل پاكش باد.»

با توجه به آنچه خود اهل بیت علیهم السلام بیان فرموده اند، علت محقق نشدن ظهور و دوری امام از شیعیان را اعمال و رفتاری می دانند که باعث ناراحتی حضرت می شود؛ رفتارهایی که انتظار انجام ان را از ما ندارند؛ به نظر شما این اعمال، چه نوع رفتارهایی است؟
چه رفتاری از من و شمایی که ادعای مسلمان بودن و شیعه بودن است سر می زند که باعث ناراحتی و دلخوری حضرت و در نتیجه دور شدن ما از ایشان است؟
کم و بیش همه ی ما با کمی توجه و نگاه ریزبینانه در زندگی هایمان به این سؤال می توانیم پاسخ دهیم ...
اگر دوست دارید پاسخ هایتان را با ما در میان بگذارید تا برای پاسخ ها، با همدیگر راه حل هایی پیدا کنیم تا در مسیر کسب رضایت ولی و صاحب امرمان با هم همراه باشیم .

پی نوشت ها:
1- دلائل الإمامة، ص542
2- الکافی، ج1، ص 343